اشعار

فصل غـم و درد به پایان رسید            جـان به تن عـالـم امکـان رسید
مـاهـیـت سـورۀ انـسـان رسـیـد            حضرت سلطانِ خراسان رسید

عـرش به پـابـوسیِ طـوس آمده
مـاه! بـبـین شـمس شـموس آمده

خـیل ر‌ُسُـل مدیحه خـوانی کنند            پیـر و جـوان دست‌فـشانی کـنند
دل، تُـهی از هر نـگـرانی کـنند            بـاده و پـیـمـانـه تـبــانـی کـنـنـد

تا همه بـدمـست تر از هم شوند
از قِــبَـل عـشـق تـو آدم شــونـد

آی؛ جـگـرگـوشۀ طاهـا، رضـا            رئـوف خــانـدانِ زهـرا، رضـا
مثـل عـلـی شأن تو والا، رضـا            سَـیّدِ اهـل بـیت مـوسـیٰ، رضـا

ما هـمـه جا تـحـت پـنـاه تـوأیـم
بــنــدۀ در بــنـد نــگــاه تــوأیــم

غیر تو در دهر مُرادی که نیست            اَباالحَسن، اَباالجـوَادی که نیست
با تو خطا در اعتقادی که نیست            در حرمت حرف کسادی که نیست

بقیع هر چه ساکت و خلوت است
در عوضش گرد تو جمعیّت است

اَمر، به فرمان خدا دست توست            دردی اگر هست دوا دست توست
بخشش ما روز جـزا دست توست            حساب ما کتاب ما دست توست

«عِنْـدَ تَطایِـرِ الکُـتُـب» در جـزا
دسـت به دامـان تو هـسـتـیـم ما

مـایـۀ دلـگـرمی ما کـیـست؟ تو            شخصِ مُعین الضُّعَفا کیست؟ تو
آبـروی دیـن خُـدا کـیـسـت؟ تـو            حـجّ تــمـام فُـقـرا کـیـسـت؟ تـو

وصف تو را همین که بشنیده است
قـبله‌نما سمت تو چرخـیده است

اشـاره‌ات معجـزه‌ها کرده است            سنگِ مرا کـوهِ طلا کرده است
به لال‌ها، بیان عطا کرده است            تـکـلّمت کار عـصـا کرده است

نقش و نگار پرده چون شیر شد
مأمون غش کرده و تحـقـیر شد

سر به کف پات کشیدن خوش است            طعم طعام تو چشیدن خوش است
با تو به اصل دین رسیدن خوش است            سلسلةُ الذَّهَب شنیدن خوش است

با سَـنـَدِ خـود از خُـدا گـفـتـه‌ای
از « أنَا مِنَ شُـرُوطِها» گـفـته‌ای

غـمزۀ تو« کُـنْ فَـیَکُونْ» می‌کند            فـال مرا پُـر از شُـگُـون می‌کند
از دل من، غصّه بُـرون می‌کند            ذهـن مرا بـست جُـنـون می‌کـند

تـا به سـویت راهـنـمـایـی شَـوَم
هـمـنـفـس شـیـخ بـهــایـی شَـوَم

مـحـل بده این هـمه اِصـرار را            پَـر بـده ایـن مُـرغ گـرفـتـار را
خـوب بـبـیـن حـالِ مـنِ زار را            عـفـو کن این عـبـد خطاکار را

« آمـدم ای شــاه پـنـاهــم بـده »
« خـطّ امــانـی ز گـنـاهـم بـده»

به « اَقْـرَحَ جُـفـونَـنـا» یت قـسـم            به « اَسْـبَـلَ دُمـوعَـنـا » یت قـسـم
به لـحـن جـانـسوز نـوایت قـسم            به جـدّ سـر ز تن جـدایـت قـسم

عـنایـتی به سـائـل خـویـش کـن
اشک مـرا بـیـشتر از پیـش کن

نیـمۀ شب شده و وقـت دعـا آمده است            در زدم بـاز کـنـی بـاز گـدا آمـده است
باز با کوله‌ای از جرم و خطا آمده است            درِ این خـانـه به امـیـد عـطا آمده است

در این خانه مرا هم بکشانید بس است            پشت در دامن ما را بتکـانید بس است
دست من را به ضریحی برسانید بس است            از همه خسته شده سوی شما آمده است

هر کجا حرف تو بوده‌ست برایم قرن است            حرف عشاق تو این است خراسان وطن است
حـرم و خـانـۀ تو خـانـۀ امـید من است            مظهر حـقّـی، به امـیـد خـدا آمـده است

هرکه حیران تو بوده است پشیمان نشده            و پشیمان شده آنکس که پریـشان نشده
وقت آنکه برسم خدمت سلـطان نشده؟            ای به قربان تو سلطان، که گدا آمده است

نیمه شب پشت درم تا که به من رحم کنی            پشت در منتظرم تا که به من رحم کنی
آمـدم با پـدرم تـا که به من رحـم کـنی            پیرمردی‌ست که با زور عصا آمده است

«آمـدم رو بـزنم، رو نـزنم می‌مـیرم »            رو به تو ضـامـن آهـو نـزنـم می‌مـیرم
با مژه صحنُ که جـارو نزنم می‌مـیرم            باز هم کارگر صحن و سرا آمده است

آمـدم این همه ره تا که غـلامـت بشوم            بـفـدای تو و این لـطفِ مـدامـت بـشوم
لـقـمه نـانی بدهی صیـد مـرامت بـشوم            گـشنه‌ام، دربـدرم، بوی غذا آمده است

استخـوانی بدهی رفـته پی کار خودش            جنس بونجل که رسیده است به بازار خودش
جـنس بد آمـده دنـبال خـریـدار خودش            یک گـنه کار به درگاه رضـا آمده است

تصویر مهـتاب و شب و آئـینه‌بـندان            امشب صفـای دیگری دارد شبـستان

گـلدسته‌ها و آسـمان سرمـه‌ای رنگ            نقش و نگـار کاشی و گـل‌های ایوان

شهر از هیاهوها پُر اما با حضورت            آرامــش بـــاغ ارم دارد خــیـــابــان

جایی به غیر از خانهٔ امن شما نیست            چـتـر امـانی بـر سـر مـا بی‌پـنـاهـان

در سـاحـل آرامـشت پهـلـو گـرفـتـند            دل‌های طوفـان دیدهٔ جـمعی پریشان

گنبد... کبوتر... اشـتـیاق روشن ابر            حس زیارت‌نامه خـواندن زیر باران

قـلبم هـوایی می‌شود پر می‌کـشد باز            با شوق معصومانه‌ای سمت خراسان

این زن که خاک قم به وجودش معطر است            تکـرار آفـرینـش زهـرای اطـهـر است

تـکـرار آفــریـنـش افــلاک بـر زمـیـن            تکـرار آفـریـنـش عـرش مصـوّر است

این جلوۀ فرشته صفت این شکوه غیب            بر خاک می‌نشیند و از خاک برتر است

دسـت سخـاوتـش پُـر از آمـال دوسـتان            چشم محـبتش به غـریبان مضطر است

هـمـشـیـرۀ شـقـایـق و هـمـراز رازقـی            با آفـتاب مـشرقـی عـشق خـواهر است

این زن که از نیـایش او مست عـالم‌اند            معـصومـه است مـریم آل پیـمـبر است

در شهرِ پُر غَمی که نَمانده‌ست مَحرمی            تـو دافـعَ الـبـلایـی و تو رافـعَ الـغَـمـی

در شهرِ شوره‌زار و نمکزار زخمی‌ام            تنهـا برای این دلِ زخـمی تو مَرهـمی

در هر قَـدم زدن به تو نـاگـاه می‌رسـم            بر هرچه مَـقـصدست هـمیشه مُـقَـدمی

ای از بهشت آمده، ای بهـترینِ بهـشت            امـیـدِ مَــردمـانِ مـن و ایـن جـهـنـمـی

در این هـوای خـسـته نـسـیـمِ مـلایـمی            بَـر این کـویـرِ تَف‌زده بـارانِ نَـم‌نـمـی

شَب‌های صحنِ تو همه را مَست می‌کند            بَه بَه چه گنبدی چه شکوهی چه پرچمی

صَــحــنِ اتــابـکـی دَمِ ایـــوانِ آیـــنــه            هـی دسـته دسـته رونَـقِ مـاهِ مُـحَـرمی

حاشا اگر خُلاصه کـنم در حـرم تو را            وقـتی تو مـاورای هـرآنچه که دیـدمی

ما گرمِ وصفِ گُـنـبد و گلدسته‌های تو            غافل از این که تو شرفِ عرشِ اعظمی

شاعر خیال کرده که همسایۀ شـماست            بانـو تـو سـایـه‌سـارِ تـمـامـیِ عــالـمـی

ای تو ز کوهِ خـضرِ نـبی تکـیه‌گـاه تر            ای آنکـه مثـلِ پـایـۀ افـلاک محـکـمـی

ای یک نگاه کوچکِ تو مُرده زنده کن            ای آنکه دَم به دَم، دَمِ عیسی‌بن مریمی

دریا و رود و جنگل و صحرا و کوه و دشت            بانو تو در هر آنچه که دیـدم مُجـسمی

گـاهی مـیان جـذبـۀ رنـگـین کـمـانی و            گاهی به روی نرمیِ گـلـبرگْ شـبنمی

باران و ابر و نور و مَه و آسمان تویی            مانـنـد کـهـکـشـانِ خـدایـی، مُـنَـظـمـی

هرکس به قَدرِ ظرفِ خودَش از تو نوش کرد            دریای بیکران تو در این شعرها کمی

عـمری اگرچه شاعرِ این شهر بوده‌ایم            بانو بـبخـش شأنِ تو را کـم سـروده‌ایم

از تو رها، به وصفِ خیابان رسیده‌ایم            در وصفِ تو به مزۀ سوهان رسیده‌ایم

حاشا اگر خلاصه کـنم در حـرم تو را            بانو کـمک نَما نـشـوم یک حـرمـسُـرا

بـانـو بـرای شـاعـری‌ام تـو بـهـانـه‌ای            آئیـنی است پـیـشِ تو هر عـاشـقـانه‌ای

تنها نه من! زمین و زمان سینه چاکِ توست            هرجای این جهان بشوَم خاک، خاکِ توست

تنهـا برای مـردمِ قُـم نـیسـت یـاری‌ات            بانـو کـمک نَـما نکـنم انـحـصاری‌ات!

سلام ای ماه، ماهِ بیشتر از ماه، نورانی            سلام ای خواهرِ خورشید، ای خورشیدپیشانی

سلام ای دخترِ نوری که در تاریکی‌اش بردند            که یادت روشنایی بود، در شبهای زندانی

سلام ای چشمه؛ ای سرچشمه‌‌ات دریای پاکی‌ها            درود ای امتدادِ وحی، روحِ کـوثر ثانی

تو را می‌خوانم ای شعرِ پُر از تشبیهِ زهرایی            کنار مرقدت سرگرم هستم با غزل‌خوانی

کنارت حوزۀ علمیّه می‌سازند، زیرا که            غبارت نیز، عالِم پرور است از نوع ربّانی

گدایی هستم از خاکی که خورشیدش خراسان است            سلام ای هموطن با سائلِ بی‌چیزِ ایرانی

کریمه بودنت مثل گدایی کردنم ذاتی‌ست            من از نسل گداهایم؛ تو از نسل کریمانی

گدایی زیر سقفِ آینه‌کاری‌ت را عشق است            کَمَت هم می‌شود تکثیر، اینجا از فراوانی

اگر می‌خواهی از نابودیِ من پرده برداری            رهایم کن؛ فقط یک ثانیه یا کمتر از آنی

مریض از خشکسالی‌های چشمم هستم ای باران            دلم را پاک کن از معصیت؛ با «اشک‌درمانی«

تو مجموعۀ لطف‌ و جـود و عـطایی            تو یک چـشمه از جوشـش هَـل اَتایی
تو دریـاچـه نـه؛ بَـحـر بـی‌انـتـهـایـی            چه‌گویم‌ که ‌هستی؟ چه‌گویم‌ چه‌هایی؟

تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

تو زهـرا خـصالی تو زهـرا جـمـالی            تـو زهــرا مَـآبـی تـو زهـرا جـلالـی
تو زهـرا سِـرشـتی تو زهـرا مـثـالی            تو در دورۀ خـویـش خـیـرالـنّـسـایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

تویی راحـت جـان موسی بن جعـفـر            تویی روح و ریحان موسی بن جعفر
تویی یـاس بُـسـتان موسی بن جعـفـر            تو بـنت الامـامـی تو بـنـت الـهُـدایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

تـو عــذراتـریـن مــریـم اهـل بـیـتـی            تـو در هـر دمـی هـمـدم اهـل بـیـتـی
در اسـرار حـق، مَـحـرم اهـل بـیـتی            تـو تــنـدیـس آن چــارده مُـقــتــدایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

هُــمـای بـهـشـتـی و عـرش آشـیـانـی            کـه در عُـشّ دیـن صـاحب آسـتـانـی
تو بـاب الـرّضـایی تو بـابُ الجَـنـانی            بـهــشـت خــداونـد در خــاک مــایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

تــو مانـنـد کـلــثـوم، زیـنـب تـریـنـی            خـدیـجـه وقـار اَسـتـی و بـی‌قـریـنـی
وفــــادار مــــانــنــد اُمّ الــبــنــیــنــی            تو منـظـومۀ جـمـع مـعـصومـه‌هـایی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

چه گـویـم؟ که بـابـا ثـنـای تـو گـفـتـه            « فــداهـا ابـوهـا» بـرای تـو گـفــتـه
بـه مـدحـت ولـیّ خُــدای تـو گـفــتــه            که در حـشـر تـو شـافـع شیـعـه‌هـایی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

در اطـراف صحـنـت غُـبـاریـم بـانـو            بـه درگــاه‌تـان خــاکـســاریـم بــانــو
به لـطـفـت در این شـهـر داریم بانـو            عجـب کـاظـمینی؛ عـجـب کـربـلایی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

تو نَـفــس نـفــیـس اَنـیـس الـنّـفـوسـی            تو همشیرۀ شخـصِ شَمس الـشّموسی
درِ خــانــه‌ات از پــی خـاکــبــوســی            رسـیـدنـد صـدهـا چـو شـیـخ بـهـایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

از این در چو بُردیم فـیض دو چندان            طـمـع‌کـار گـشـتـیـم مـا مـسـتـمـنـدان
بــه اقــرار مــا فــرقــۀ دردمـــنــدان            تـو بـا درد هـر بـیــنــوا، آشــنــایــی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

اگرچـه در این خـاک کـم غـم نـدیـدم            در ایـن شـوره‌زار آب زمـزم نـدیـدم
به مـن درد دادنـد و مـرهــم نــدیــدم            ولـی از قُـمـم نـیـسـت مِــیـل جُـدایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

به این خـسـته حال مجـاور نظـر کن            تو ای روح شعرم به شاعر نظر کن
به من هـم به عـنوان زائـر نظـر کن            تو رُخـصت دهی می‌شـوم نـیـنـوایی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

عزیزی آنچنان که جایگاهت قلب ایران است            بزرگی آنچنان که عقل در وصف تو حیران است

طبیبی در جوار مرقدت بیمار بسیار است            کریمی در حریم قدسی‌ات سائل فراوان است

قدم‌هایت به خاک مرده طعم زندگی بخشید            نگاهت خاستگاه بی‌بدیل ابر و باران است

زیارتنامۀ تو بر لب معصوم شد جاری            همین یعنی زیارتنامه‌ات هم شأن قرآن است

به عشق فاطمه قم را زیارت کردم و دیدم            غلط بوده که قبر حضرت صدیقه پنهان است

مرا با نقشه کاری نیست، از قم می‌شوم زائر            اگر قصدم رسیدن بر در شاه خراسان است

تا حـریـمِ قُـربِ تو با پـایِ لـنـگـان آمدم            در بهشتِ خـانه‌ات از کُـنجِ زنـدان آمدم

گنبد و گلدسته‌هایت در دلم چون کعبه شد            بسـته‌ام احرام باز، با چـشمِ گـریان آمدم

حضرت بانو! اسیرم مانده در راهم ببین            دستگـیری کن که با حـالِ پـریشان آمدم

«اشفعی لی فاطمه» می‌گویم و در می‌زنم            باز کن در را که چون حُرِّ پشیمان آمدم

آبـرویـم را بـخــر ای آبـرویِ نُـه فـلـک            سر به زیرم چونکه با دریایِ عصیان آمدم

قـم دیارِ عاشقـانِ حضرت صدّیـقه است            مادری هستم به عـشقِ قـبـرِ پنهـان آمدم

معـرفـت اصـلاً نـدارم لـیک با آوارگـی            محـضرِ هـمشیـرۀ سلـطـانِ خـوبان آمدم

بی‌کسم خسته دلم، هـستم دخیلِ این گذر            حال و روزم را ببین مثلِ غـریبان آمدم

مثلِ خاری در بیابانم به دور از احترام            من بـدین در در پی الـطافِ بـاران آمدم

به دریـا رسـیـدم پس از جـستـجـوها            بــه دریـــای پــهــنـــاور آرزوهــــا

به دریای محضی که این خاک سوزان            گــرفــتــه از امـــواج او  آبـــروهــا

سـلام ای کـه لـطـف کـریـمـانـهٔ تـو            کشانده دلم را به این سمت و سـوها

سـلام ای که گـشـته شب بـارگـاهت            بـه لــطـف نـگـاهـت شـب آرزوهــا

شراب طهور است و تسنیم نور است            که در این حـرم می‌چکـد از سبـوها

چه شعری چه شوری چه عطری چه نوری            به جانم بتـابـان از این رنگ و بوها

هـیاهـوی اشـک است و آه و تـبـسـم            مرا غوطه‌ور کن در این های و هوها

بـه مـدح تـو گـفــتـنـد و گـفـتـیـم امـا            تو هـسـتی فـراتر از این گـفـتگـوها

که موسی بن جعفر به وصف تو فرمود:            فـــداهــا ابــوهــا فـــداهــا ابـــوهـــا

به شـوق مـدیـنـه به ایـنـجـا رسـیـدم            به زهـرا رسـیدم پـس از جـستجوها

ســلام مـا بـه تـو ای تالـی کــتـابِ اللّه            سلام مـا به تو ای ملـجأ و اميد و پـناه
سلام ما به نـمـاز و قـنـوتِ تـو ای ماه            نـشـستـه‌ام سر راهت، در انتظارِ نگاه

از آن زمان که گدایم به درگهت، شاهم
الا که وعـدۀ حـقّـی، ظهور تو معهـود            مسیـرِ سـبز نـیایـش به جـمعۀ موعـود
به جز وصال تو هرگز نخواهم از معبود            تویی ز نالـۀ أمَّـنْ یُجـیبِ مـن مقـصود
خوشم که سوی تو افتاده مقصد و راهم
سـرور دیـدۀ غـمـدیـده‌ام شدم از دست            دوباره بُغض من و جمعه‌ها به هم پیوست
مـنم وَ قـافـیـه‌های شـده اسیـر شکـست            گسسته از همه پیوند و با غم تو نشست
به راه عـشق خودت کن همیشه آگاهـم
برای صدقِ سخن بر تو آورم دو گواه            دلی که سوخته از هجر و دیدگانِ به راه
اگر چـه توشـه ندارم به غیـر بارِ گناه            برای عاشق دل خسته کو به جز تو پناه
خلاف عاشقی است از تو جز تو را خواهم
شد از فراق تو بدر وجود من چو هلال            به هجر روی تو تا کی به سر بَرَم به ملال
چقـدر در طلبت شد ز دیده اشک زلال            به عشق روی تو تا کی زنم به حافظ فال
قـرار قـلـب غـمـیـنـم نــیـامدی مــاهـم
بیا که صحبت سقا و مشک و دیده شده            کنـار نهـر و شـریعه یکـی خمیـده شده
دو دست ساقی عطشان ز تن بریده شده            سری ز ضرب عمود عدو دریده شده
شـبـیه صبح و شب تو اسـیـر این آهـم

ما که آزاده‌تـریـنـیم چـو در بـنـد تـوأیم            مـسـتـمـنـد اثـر گـریـه و لبـخـنـد تـوأیم

صاحب اصلی افـلاک همه خاک توأیم            ما اضافی هـمان آب و گِـل پـاک توأیم

چون تو معشوق شدی ما همه عاشق شده‌ایم            شیعۀ جعـفری حـضرت صادق شده‌ایم

زحمتش را تو کشیدی که به مذهب برسیم            رحمتش را تو رساندی که به منصب برسیم

از تو تـعـظـیم شعـائـر شده احـیـا مولا            از دم گـرم تو جـابـر شـده احـیـا مـولا

پرچـم شیعه به دست تو سرافـراز شده            درِ عـلـم عــلــوی بـا یَـدِ تـو بـاز شـده

در حـسیـنـیه به فکـر هـمگی بودی تو            اولـین روضـه بگـیرِ دهـگی بـودی تو

از تو داریـم هـمین سـیـنه‌زنی‌ها را ما            از تو داریم حسین جانِ روی لب‌ها را

آه از آن روز که غم بر جگرت ریخته شد            کوهی از رنج و بلا روی سرت ریخته شد

بی‌حـیاها که شب تـار سرت ریخـته‌اند            مثلِ دزد از سر دیوار سرت ریخته‌اند

بی وفایی به رگ و ریشۀ آن مردم بود            بر در خانۀ خـورشید پُر از هـیزم بود

شـعـلـۀ کـیـنـۀ ایّـام که افـروخـت دگـر            حضرت شیخ الائمّه حرمش سوخت دگر

حجـت الله شد از ظـلـم زمـان درمـانده            رنج این روضه دل عـالمیان سـوزانده

آتش از غربت ایشان که خجالت نکشید            شعله از حضرت باران که خجالت نکشید

شکر حق اهل عـیالت همه سالم هستند            در کنار حرمت، جـمعِ مَحـارِم هستـند

مثلِ حیدر به روی خاک کشاندند تورا            پا بـرهـنه عـقـب أسـب دوانـدنـد تو را

این قدر نعـره سر فـاطمه زاده نکـشید            لااقـل پـیـکـر او پـای پــیـاده نـکـشـیـد

دیده‌ات درپی مرکب چو به گریه افتاد            نــاخــودآگـاه دلـت یــاد رقــیـه افــتــاد

یاد آن روز که زهـرا وسـط قـائله بود            با لگـد می‌زدنش، مـادر ما حامـله بود

ما عـاشق و دلبـسـته و حـیران شمائیم            تا روز ابـد ریـزه‌خـور خـوان شـمائیم

عـشق است غلامی ز غـلامان شمائیم            در هر دو جهان دست به دامان شمائیم

ای آیت حـق، گـوش به فـرمان شمائیم

ای خـاک مـزارت شـده آرامـش دل‌ها            احـیای بقـیع و حـرمت خـواهش دل‌ها

حُـبّـت سـبب مـسـتـی و آسـایـش دل‌ها            اشک غـمـتـان عـلـت بخـشایـش دل‌ها

ما تا به ابـد مضطـر و گـریان شمائیم

در نیمۀ شب قلب شریفت که شکـستند            سجـاده کـشـیدنـد و ره میـکـده بـسـتـند

این بد دهنان جـملگی از نطـفۀ پسـتـند            رفـتـید پـیـاده هـمه بر اسـب نشـسـتـند

زین غـم هـمگی پـاره گـریـبان شمائیم

آتـش به در خـانـه‌یـتـان تـا که رسـیـده            اشک بـصرت از غـم نامـوس چکـیده

یـاد عــلـی و کـوچـه و آن قـد خـمـیـده            رنگ از رُخـتان با غـم مسـمار پـریده

ما نـیـز خـراب غـم پـنـهـان شـمـائـیـم

با بغـض پـدر حـرمت فـرزنـد دریـدند            پشت سر مرکب نفـست را که بریـدند

با بد دهـنی خـدمـتـتـان تا که رسـیـدند            از محـضرتـان غـیر ادب هیچ نـدیـدند

ما ریـزه‌خـور این همه احـسان شمائیم

نامـوس شـما شـکـر که آواره نگـردید            با خنجـرشان حـنجـرتان پـاره نگردید

طفلت ز عطش واله و بیچاره نگردید            حتی سخن از غـارت گهـواره نگردید

مـا سـیـنـه‌زن جـد پـریـشـان شـمـائـیـم

ای بر غمتان گشته ملائک همه گریان            با زهـر شدی کشته و عـالم همه نالان

تا لحظۀ آخر دو لبت گفت حسین جان            قربان تو گردم که شدی تشنه وعریان

ما هـیاتـی از خـیـل محـبّـان شـمـائـیـم

کاش می‌شد به دل غـمزده سامان بدهم            به دو چـشمان کـویـرم نـمِ بـاران بدهـم

پیِ تو روضه به روضه همه جا رفتم من            نگـرانـم که نـدیـده رُخ تـو جـان بـدهـم

گُنهم حال تو را سخت به زحمت انداخت            چـقدر هدیه به درگاه تو عُصیان بدهم؟

خبط من یوسف من باعث این غیبت شد            حقم این ست که من تن سوی زندان بدهم

خـویِ حـیوانی من باز ز تو دورم کرد            حیف باشد به خودم منصب انسان بدهم

بزن امّا تو بـیا چـشم مرا خُـشک نکـن            که فـقـط فخـر به این دیدۀ گـریان بدهم

با همه بی‌سـر و پایی تو رهـایم نکـنی            ولی افسوس که من عشق تو ارزان بدهم

حـال که آمـده‌ام گـر که بـرانی ز درت            چه جـوابی به دل زار و پـریشان بدهم

جان مـادر دل ما را به مـدیـنه برسـان            عوضش هر چه بخواهی بخدا، آن بدهم

با تو خواهم به بقیع و غم آن گریه کنم            تا که شـاید به دلِ سوخـته درمان بدهم

تو بیا روضه بخوان حضرت صادق چه کشید            تا که جـان پـای غـم ناطـق قـرآن بدهم

بخدا سخت‌ترین لحظۀ عمرم این بود            که شبیه دل زینب جگـرم خونین بود

دستِ بسته، دلِ شب، در پیِ استر، گریان            چون اسیریِ حرم، خاطره‌ای غمگین بود

یاد غـم‌های رقیه، جگـرم را سـوزاند            و همین روضه برای دل من تسکین بود

وسـط شـعـلـۀ آتـش، نـفـسـم بـنـد آمـد            وای بر قاتل زهـرا، به لبم نفرین بود

تن خـود را سپـرِ اهل حـرم می‌کـردم            در دفاعِ حـرم فـاطـمه سهـمم این بود

با وجـودی‌که اهـانت به نـهـایت دیـدم            باز هم تلخ ترینَش، به نظر شیرین بود

هیچکس زیر سم اسب تنم را نَـفِـشرد            یاد گـودال ولی سیـنۀ من سنگـین بود

نیزه و خنجر و شمشیر و سنانم نزدند            کِی چو جدم، تنم از خون سرم رنگین بود

اهـل بیـتـم که گـرفـتـار اراذل نـشـدند            عمه افـسوس، اسیر سپهی بی‌دین بود

وای از دغـدغـۀ عـمّـَتِـیَ المـضروبـه            چشمِ شامی چقدَر سوی حرم بدبین بود

جـانـم به فـدای قـبر خـاکی شما            مائـیـم گـدای قـبـر خـاکـی شـما

ای کاش که یک بارگهی می‌دیدیم            از دور به جای قـبر خاکی شما

********************

در کوچه تو را مثل علی می‌بردند            افـتـاده عـبا مثل عـلی می‌بـردند

دسـتان شـما بـسـته و بی‌عـمامه            از روی جفا مثل علی می‌بردند

********************

تا شعـلۀ درب خانه‌ات را دیدی            از درد غم سینه به خود پیچیدی

با یاد غم محـسن و روی نـیـلی            با چشم پر آب، پشت در نالیدی

********************

تا آن که به پشت مرکبش افتادی            بـا نـاله بـه یـاد کـربـلا افـتـادی

با یاد غم سه ساله پشت مـرکب            خوردی تو زمین و ناله سر می‌دادی

پـیـرمـردی به دل شرر داری            کوهی از غصه دور و بر داری
می‌روی دسته بـسته نیمۀ شب            از دل کـوچــه‌هـا گــذر داری

نــالــه مــادرانــه مـی‌شـنــوی            داغ مــادر ســر جـگــر داری
از در خـانـه‌هـا که مـی‌گـذری            روضه با میخ پـشت در داری
دود و آتــش بـه یــاد مـی‌آری            دیده‌ای غرق خون و تر داری
بی‌حـرم مانـدنـش تو را کـشته            چـقــدر آهِ شــعــلــه ور داری
پـا بـرهــنــه بــدون عــمـامــه            جـان نـداری قـدم تو بر داری
از نـگـاهـت شـراره می‌ریـزد            حـالـتی مثـل مـحـتـضر داری
می‌روی قـتـلـگـاه، شـکـر خـدا            هم تنت هست هم که سر داری
خنجـری نیست زیر حلـقومت            سالـمـی سـایه روی سر داری
شکـر حـق سـیـنه ات بود سالم            گرچه در آن ز غم شرر داری
نـشـدی بی‌پـنـاه مـثـل حـسـیـن            تو به بـالـین خـود پـسر داری
بس که گـفـتی نـماز اول وقت            تـا ابـد عــاشـق آنــقــدر داری
در عـزایت هـمـیشه گـریـانـیم            بـا دعــای شـمـا مـسـلــمـانـیـم

ما مـانـده‌ایم و این هـمه میـراثِ فـاخِر            گـنجـیـنه‌ای از قـال صـادق، قال باقـر
شرحی حـدیثِ ناب و زیبا و نفـیس از            آن جـویـبـارانِ زلال و پـاک و طاهـر

********************

از بس که گردِ غم گرفته روی ماهت            خون می‌چکد چـشمِ شـقایق از نگاهت
ای صـادقِ عـرشِ الهـی گـنـبدت کـو؟            این شـرحِ مـظلـومیِ تو باشـد گـواهت

********************

لالـۀ بـاغِ پـیـمـبـر صـادقِ آلِ رســول            وارثِ محراب و منبر صادقِ آلِ رسول
سیـنه‌ات گـنجـینۀ اسـرارِ قـرآنِ مـبـین            ای شفیعِ روزِ محشر صادقِ آلِ رسول

میان سینه‌اش وقتی خدا نور یقین انداخت            علوم مذهب حق را درونِ جانِ دین انداخت

رئیس مذهب ما را به زور از خانه چون ‌بردند            دلـم را یـاد غـم‌های امـام اولین انـداخت

کسی که در میان کوچه و بازار او را بُرد            عجب زخم عمیقی بر دِلِ روح الامین انداخت

مگر نور امامت را ندید از چشم‌های او            چرا داغش به قلب آن امام هفتمین انداخت؟

در آن وقتی که شد مسموم زهر کین به زعم من            خدا شالِ سیاهی بر روی عرش برین انداخت

برای داغ جانسوزش که قاصر هستم از وصفش            خدا حُزن عجیبی در قلوب مؤمنین انداخت

دلت نشسته به خون، غصه بر دلت سربار            گـرفـتـه راه گــلـوت آه سـیـنـۀ تـب‌دار

بـرای غــربـت اولاد فــاطـمــه اصـلا            عجیب نیست که تاریخ می‌شود تکرار

ز کـولـه‌بار پُـر از نـان شـانه‌ات حـتی            شده فـقـیر مسـیح و یـهـود برخـوردار

اگرچه نیست کسی بی‌نصیب، از لطفت            نـمـانـده بین مـدیـنه کـسی بـرایت یـار

بـساط روضه هـمیشه به خـانه‌ات برپا            و چـشم‌های تو بـوده همیشه ابـر بهار

اگرچه سوخت در خانه‌ات در آتش و دود            ولی نرفت به پهلوی هـمسرت مسمار

چه خوب شد که کمی دشمنت حیا کرد و            به زور بسـته نشد دور گـردنت دستار

چه ظالـمانه تو را نزد ظالـمی بُـردنـد            نصیب و سهم تو از ارث حـیدر کرار

دویده‌ای پی مرکب بدون کـفـش و عبا            نه مثل عـمه رقـیـه برهـنه پـا بر خـار

کشید روی تو دشمن سه مرتبه شمشیر            ولی ندید دو چشم تو بیش از این آزار

فدای پیکـر لب تشنه‌ای که شد مدفـون            به زیر پـشته‌ای از تیغ و نیـزۀ بسـیار